Prawa człowieka i obywatela. Czy to także moje prawa?

Przeczytałem jeszcze raz naszą Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej uchwaloną 2 kwietnia 1997 roku i upewniłem się, że mieszkam w kraju, w którym poszanowanie i ochrona moich praw – człowieka i obywatela – jest obowiązkiem władz publicznych.

To Konstytucja mówi, że mam być traktowany równo wobec prawa i nie mogę być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

Każdy obywatel Polski ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd.

Właśnie wczoraj skorzystałem z tego konstytucyjnego prawa i mój pełnomocnik złożył pozew do Sądu Rejonowego w Olsztynie.

Rozpoczynam walkę z nomen omen Policją, o swoje prawo do pracy i prawo do wyrażania swoich poglądów, oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji.

Ponieważ jestem przekonany o swoim godnym zachowaniu, to na blogu przytoczę obszerne fragmenty złożonego pozwu.

Obserwując moją walkę przekonacie się, czy żyjecie w kraju, w którym prawa człowieka i obywatela są NAPRAWDĘ przestrzegane?

17 marca 2017 r.

Po trzech latach walki z policją i systemem sądowniczym, mam… ambiwalentne odczucia.

Porażką jest sprawa pracownicza.

Przegrałem wskutek podłości jednego człowieka, funkcjonariusza policji Adama Kalla. Smutne jest to, że on sam tego by nie dokonał.

Małostkowość, wazeliniarstwo i zwykłe tchórzostwo środowiska, w którym Adam Kall pełni służbę, spowodowało, że warszawska republika kolesiów wzięła górę. Pozostaje mi nadzieja w sprawiedliwość ETPC.

Sukcesem jest moja walka w sprawach karnych.

Nie idzie to jak po maśle, ale “zmuszam” sądy do ferowania sprawiedliwych wyroków.

Jeszcze pozostaje “ściganie” sędziów i prokuratorów, którzy ferują wyroki, wydają postanowienia zgodne z prawem, ale wbrew logice, doświadczeniu życiowemu i sprawiedliwości.

Walka trwa i zapowiada się na długie lata. Chyba… do mojej śmierci 😉