W poniedziałek, 8 kwietnia br. Terytorialsi z Warmii i Mazur, biorąc udział w ogólnopolskiej akcji posadzenia dębów – Katyń… ocalić od zapomnienia – uczcili pamięć gen. bryg. Romualda Dąbrowskiego.
Terytorialsi z Batalionu Lekkiej Piechoty w Olsztynie pochylili się z szacunkiem nad postacią bohatera – ofiary zbrodni katyńskiej.
By oddać hołd bestialsko zamordowanemu gen. bryg. Romualdowi Dąbrowskiemu, żołnierze wzięli udział w akcji, która przyczynia się do wzrostu świadomości narodowej i kształtowania postaw patriotycznych.
Akcja polega na posadzeniu w całej Polsce 21.857 Dębów Pamięci. Jeden dąb to jedno nazwisko.
Od najdawniejszych czasów, w kulturze wielu narodów, drzewo było dla człowieka ważnym symbolem. Oznaczała wzrost, drabinę do nieba, odkupienie. (…) Dąb symbolizuje potęgę, siłę i żywotność naszego Państwa. (…) Jesteśmy narodem o wielkim duchu, o wielkiej sile. Dlatego wybraliśmy dąb, aby symbolizować Każdego Polskiego Oficera zamordowanego podczas II Wojny światowej na Golgocie Wschodu – w Lesie Katyńskim
– podkreślił podczas błogosławieństwa ks. por. Marek Rycio, kapelan 4 Warmińsko-Mazurskiej Brygady Obrony Terytorialnej.
Terytorialsi z powiatu olsztyńskiego, nidzickiego i szczycieńskiego mają zaszczyt upamiętnić gen. bryg. Romualda Dąbrowskiego.
GEN.BRYG. ROMUALD DĄBROWSKI – 25.10.1874 r. – 1939 r.
I wojnę światową rozpoczął w stopniu kapitana, dowodząc kompanią karabinów maszynowych.
W czasie służby awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: kadeta–zastępcy oficera (1 września 1894 roku), podporucznika (1 listopada 1895 roku), porucznika (1 listopada 1899 roku), kapitana (1 listopada 1909 roku) i majora (1 sierpnia 1916 roku). Wojnę zakończył w stopniu podpułkownika dowodząc pułkiem piechoty.
1 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1918.
W maju 1919 objął dowództwo II batalionu w 15 pułku piechoty „Wilków”. W październiku tego roku dowodził Podgrupą „Słucz” w składzie 4 Dywizji Piechoty Frontu Wołyńskiego. Walczył w rejonie Olewska.
2 grudnia 1919 objął dowództwo 15 pułku piechoty „Wilków” i sprawował je do 19 stycznia 1920. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Poznań”.
Od 24 sierpnia tego roku dowodził XXXV Brygadą Piechoty. 19 listopada objął dowództwo XXXVI Brygady Piechoty, a od 1 marca 1921 roku ponownie dowodził XXXV BP. Jesienią 1921, w wyniku przejścia wojska na stopę pokojową, dowództwo XXXV BP zostało przeformowane w dowództwo piechoty dywizyjnej 18 DP, a płk Dąbrowski mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 18 DP.
Przejściowo pełnił obowiązki dowódcy tej wielkiej jednostki. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 30. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 71 Pułk Piechoty. Następnie pozostawał oficerem nadetatowym 33 Pułku Piechoty w Łomży.
8 grudnia 1922 roku przeniesiony został do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. Z dniem 1 grudnia 1923 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 28 Dywizji Piechoty w Warszawie.
W 1926, po zamachu majowym objął dowództwo tej dywizji. 3 stycznia 1927 roku odkomenderowany został do Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu.
16 marca 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 roku i 4. lokatą w korpusie generałów.
Następnego dnia został zwolniony ze stanowiska dowódcy 28 DP w Warszawie i mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi.
24 czerwca 1927 roku zakończył naukę w CWSW i 9 lipca tego roku objął obowiązki dowódcy OK IV.
15 lipca 1927 roku został zwolniony z tego stanowiska i z dniem 30 września 1927 roku przeniesiony w stan spoczynku.
Do wybuchu II wojny światowej mieszkał w Stanisławowie.
Po agresji ZSRR aresztowany. Zmarł wskutek uduszenia w zamkniętym wagonie kolejowym, w drodze na Syberię.
Figuruje na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Rzecznik prasowy 4 Warmińsko-Mazurska Brygada Obrony Terytorialnej
