Polecam! Nie zawsze oznacza: Rozkazuję! Myśl policjancie!

Dzisiaj zabawię się w profesora Jerzego Bralczyka i zajmę się słowem: POLECAM. 

Polecam – słowo to samodzielnie, jako hasło główne w słownikach nie występuje, ponieważ wywodzi się od słowa: polecać.

Słowniki wymieniają w zasadzie trzy znaczenia, konteksty tego słowa. W skrócie polecać to:

1 – kazać

2 – powierzać

3 – doradzać.

Przeglądając swoje dotychczasowe wpisy zauważyłem, że dosyć często używam tego słowa. Wpisałem „polecam„ do wyszukiwarki na blogu i wyświetliło się 11 wpisów.

Przejrzałem je i okazało się, że używałem tego słowa w sytuacji, gdy chciałem coś Wam polecić. Polecałem:

– przesłuchanie nowego albumu zespołu Kasabian

– przeczytanie artykułu Mariusza Kowalewskiego

– obejrzenie olimpijskiego występu Otylii Jedrzejczak

– udział w turnieju w scrabble, pójście na film Powstanie Warszawskie itd.

Niby sprawa jasna i oczywista. Z pewnością wszyscy odebraliście to jako moją: radę, rekomendację, zachwalanie, promowanie, reklamę zachowań, które wymieniłem w poprzednim zdaniu.

Mam nadzieję, że nikt nie odebrał tego, jako nakaz, zlecenie, czy też… rozkaz 😆

Skąd moje wątpliwości i te dywagacje?

Właśnie z tym słowem przypomniała mi się zabawna historia z okresu, gdy pracowałem w KWP w Olsztynie.

Zastępując – od czasu do czasu – naczelnika wydziału zaopatrzenia, bywałem autorem różnego rodzaju pism, kierowanych do naczelników innych wydziałów i do komendantów jednostek garnizonu warmińsko-mazurskiego.

Pewnego dnia napisałem okólnik, w którym tłumaczyłem wszystkim, do kogo mają przesyłać zamówienia na materiały dostarczane przez nasz wydział.

Prosiłem o przesyłanie zamówień do merytorycznego branżysty, a nie do naczelnika, czy na adres sekretarki. Taka droga upraszczała całą procedurę realizacji zamówienia.

Okólnik zakończyłem, że w przypadku dalszych wątpliwości do kogo należy wysłać dane zamówienie:

Polecam kontakt telefoniczny.

Okólnik podpisałem: z upoważnienia naczelnika kierownik sekcji i wysłałem pocztą elektroniczną, wraz z załącznikiem adresowym.

Byłem z siebie zadowolony, że wykonałem dobrą robotę i przekonany, że od tej pory nie będzie problemu z prawidłowym przesyłaniem zamówień.

Po kilku dniach wrócił naczelnik i poprosił mnie na rozmowę. Okazało się, że naczelnik laboratorium – wtedy jeszcze nie był podinspektorem – zadzwonił do mojego przełożonego ze skargą:

Jak Stanisław Olsztyn śmie wydawać rozkazy!

Jak cywil może coś polecać policjantom a naczelnikom… to w ogóle niedopuszczalne!

Przeczytaliśmy razem z naczelnikiem mój okólnik i naczelnik potwierdził, że w treści nie było mowy o rozkazywaniu.

Cała treść, to była informacja o ścieżce składania zamówień, a słowo POLECAM zostało użyte jako rekomendacja konkretnego zachowania, a nie rozkaz.

Ta sytuacja uzmysłowiła mi, jak ograniczeni bywają policjanci w swoim rozumowaniu. Jakiej nabierają buty, gdy na pagonach pojawi się coś więcej niż posterunkowy.

W jakiej pogardzie mają cywili, którzy często – za taką samą pracę – dostają dużo mniejsze wynagrodzenie.

Żeby była jasność… to dotyczy jakiejś – na szczęście mniejszej – części policjantów, nie wszystkich!

Bywali komendanci, którzy chętnie i ze zrozumieniem przyjmowali moje racjonalne uwagi, co do funkcjonowania… Policji.

Teraz kierownicy wyższego szczebla w Komendzie Wojewódzkiej Policji w Olsztynie są tacy butni i zarozumiali, że zapłacili, abym tylko już nie miał okazji cokolwiek, komukolwiek… POLECIĆ!

Na szczęście, na swoim blogu mogę polecać Wam wszystko to, co uważam za godne polecenia – bez limitu 😉